З аповедаў старэйшага пакалення мы можам не раз пачуць гісторыі аб тым, як раней людзі адыходзілі з гэтага свету. Калі адчувалі, што паволі заканчваецца іх час на зямлі, баяліся адысці без святла, якое асацыіравалася з бяспекай і цёплай апекай Марыі. Тады блізкія падавалі паміраючым людзям характэрную свечку, якая пахла пчоламі. Тыя спакойна закрывалі вочы і адыходзілі ў іншы свет. Верылі, што Маці Божая Грамнічная дапамагае прайсці праз чорны тунэль страхаў і вядзе прама да Хрыста.
Сёння ў дамах рэдка ўжо ёсць па-сапраўднаму зробленая грамніца – якая ззяе натуральным воскам, аздоблена галінкамі, пацеркамі і льном. Мы не ставім яе ў акне для абароны ад маланак (ды і няма ўжо саламяных, лёгкіх на загаранне стрэх). А яшчэ стагоддзе таму ў свята Ахвяравання Пана гаспадары вярталіся ў свае дамы з касцёла з дрыжачымі рукамі. Яны верылі, што калі грамнічная свечка па дарозе згасне, хтосьці з сям’і, верагодна, памрэ на працягу бліжэйшага года. Затым яны “куродымілі” на дошцы столі знак крыжа і абыходзілі з грамніцай усю маёмасць, укленчваючы на кожным парозе. Усё для таго, каб зло не мела ўваходу ў дом.
Маці Божая Грамнічная павінна была аберагаць ад зла, якое ўяўлялася ў вобразе ваўкоў. Менавіта таму Марыя з’яўляецца на абразах і ў літаратуры ў суправаджэнні іх зграі. Ёсць таксама легенда, якая апавядае, што Маці Божая абараніла цэлую вёску ад небяспечных ваўкоў, адпужваючы іх якраз полымем васковай свечкі.
