Сярод святых, якія ў гісторыі збаўлення адыгралі значную ролю, асаблівым чынам адрозніваецца той, хто па волі Божай стаў Апекуном Збаўцы і Абраннікам Найсвяцейшай Панны Марыі — святы Юзаф з Назарэта. Нездарма ў 1870 годзе Папа Пій ІХ абвясціў яго Апекуном паўсюднага Касцёла.
Усе звесткі пра жыццё святога мы знаходзім у Евангеллі паводле Мацвея і паводле Лукі. Нягледзячы на тое, што іх зусім няшмат, менавіта Абраннік Найсвяцейшай Панны Марыі з’яўляецца адной з найбольш значных постацяў у хрысціянстве. Па прафесіі ён быў цесляром, жыў і працаваў у Назарэце і быў заручаны з Марыяй.
Калі Яна зачала Сына, Юзафу ў сне была аб’яўлена таямніца гэтага Зачацця і даручана місія апекавацца Найсвяцейшай Паннай і Дзіцяткам. Мы бачым Юзафа пры Нараджэнні Збаўцы ў Бэтлеемскай пячоры, падчас Ахвяравання ў святыні, падчас уцёкаў у Егіпет, а таксама ў пілігрымцы ў Ерузалем разам з дванаццацігадовым Езусам і Яго Маці. Гэта апошняя згадка пра святога на старонках Евангелля, з чаго можна зрабіць выснову, што неўзабаве пасля гэтага ён памёр, хоць, магчыма, проста працягваў сціпла жыць у баку, што было ўласціва яго характару.
Каментуючы Евангелле паводле святога Мацвея, святы Ян Залатавусны падкрэсліў, што святы Юзаф як «чалавек справядлівы» быў «упрыгожаны ўсімі цнотамі», таму што «справядлівасць — гэта сукупнасць цнотаў». Акрамя таго, святы Ян Залатавусны захапляецца пакорлівасцю і паслухмянасцю святога Юзафа, а таксама яго даверам Богу.
Першым месцам на Захадзе, дзе пачалі адзначаць літургічны ўспамін святога Юзафа, стаў бэнэдыктынскі кляштар Райхенаў у Германіі, дзе ў ІХ ст. спыняўся святы Мятод, асветнік і евнгелізатар славянскіх плямёнаў. З таго часу днём успаміну святога Юзафа становіцца 19 сакавіка, што ў Мартыралогу падаецца як магчымы дзень яго смерці.
